Bij het horen en spelen van 'Nachtgedachten' schieten onze ogen telkens vol. In mijn geval komt dat heel goed uit, want ik heb de laatste tijd wat last van droge ogen. Ook heb ik moeite om in het ritme van de wekelijkse column te komen. Inmiddels weet ik waarom ik niet vooruit te branden ben. De glucosemeter bij tante dok liet het op de ochtend van vrijdag de 13e zien. Het cijfer op het schermpje was veel en veel te hoog. In 2016 - ik lag in het ziekenhuis voor een ernstige alvleesklierontsteking - schreef ik al eens een column over dit onderwerp. Nooit schreef ik kortere en krachtigere columns dan in die periode. Er was een concentratie en warsheid van bijzaken die me kennelijk tot de kern dreven.
Na afloop van het spelen bestelden we een visje bij Metz. "Doe mij maar een gezakken balmpje", haspelde Ingrid, "met sla". Het bezorgde me tranen van het lachen en dat was wederom prima voor de droge ogen. Dat lachen verzachtte de teleurstelling om de reeds vermoedde diagnose van de huisarts. Ik weet wel, er zijn veel ergere dingen dan een beetje suiker in het bloed, maar het kwam ondanks het vermoeden aan als een mokerslag. Het is nu wennen aan de nieuwe situatie en tijd voor medische maatregelen. De visboer liet in een eerdere column al tranen over de wangen biggelen, de gezakken balm voeg ik daar maar aan toe.
Jeanet F. de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten