De laatste tijd bezoekt ze regelmatig het eiland en schrijft daar dan ook over. De meest recente column van haar hand heeft de titel ‘Titanicgevoel op Ameland’. Eerlijk is eerlijk, elke keer als ik de naam Jannetje Koelewijn ergens zie staan, plopt dat nare artikel uit 2013 vol medische weetjes bij me op. Het levert geen prettige sensatie op, integendeel.
Deze keer, na deze Titanic column, moet ik haar nageven dat haar observatievermogen scherp is. Het deugt natuurlijk ook van geen kant dat op een eiland dat zich als duurzaam profileert, een gemeente die rondom in het water ligt van een zee waarvan de spiegel zo snel stijgt dat er binnenkort niet meer tegenop te dijkverhogen is, er maar raak buitenlucht verwarmd wordt met gasvuurtjes en warmtelampen. Je ziet ze niet alleen op terrassen van de lokale horeca; ze zijn ook doorgedrongen bij particuliere buitenverblijven. Koelewijn noemt die ene strandtent, die Ameland aan de buitenhaard heeft gebracht. Al die andere verwarmde terrassen speelden daarna dat spelletje mee, aapten na en doen net zo, onder het mom “dit is wat de klant wil.” Marketingtechnisch is het natuurlijk een gevalletje van aanbod schept vraag en verder houden we gewoon elkaar een beetje in de tang en voor de gek. De gemeente zou het moeten verbieden, als duurzame gemeente zijnde en met het oog op straks.
Ik snap Koelewijns Titanicgevoel wel, een sterk gevoel en geloof dat iets nooit zal gebeuren. De wet van Murphy leert ons het tegendeel. Als ik bovenop de vuurtoren sta en dat kleine streepje duinen bekijk, met steeds meer en diepere kerven door veelvuldige betreding, met daarachter de grote ongenadige zee, dan denk ik: "Jee, wat kwetsbaar!" Het is hopen tegen beter weten in dat Murphy heel af en toe eens geen gelijk heeft.
Jeanet de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten