Column - Piet

Piet Paulusma

Het was een bijzondere week, met angstige avonturen, spannende afspraken, vrolijke activiteiten en met een droevig slot. Vanwege alle bijzonderheden is deze column dan ook wat later dan doorgaans; hij verschijnt nu net na het weekend.

Het angstige avontuur betrof een bezoek aan het reuzenrad in Leeuwarden. Waarom stap je er dan in, zou je zeggen, als je er eigenlijk bang voor bent? Omdat een bezoek aan zoiets als een reuzenrad een aangename spanning met zich meebrengt. Achteraf gezien, dan. Het vervelendste vind ik het wiebelen van het bakje en het blijven hangen op grote hoogte. Wiebelen deed het ding deze keer niet, het was praktisch windstil, maar blijven hangen net voor het hoogste punt deed ie wel. In ontspannen toestand zou je dan rustig over de stad kijken, speuren of je Ameland aan de kim ziet liggen, maar met reuzenradvrees komt dat er allemaal niet van. Het Leeuwarder rad doet wel vijf rondjes en gelukkig werd elke ronde de vrees wat minder. Reuzenradvrees is toch wel een ultiem luxeprobleem. Bij de beelden uit Oekraïne die tot ons komen is maar weer eens duidelijk waar doodsangst vandaan komt. Zeker niet van een reuzenrad!
De spannende afspraak was er een aan een kaakchirurg. Doodeng, maar met een vakbekwame specialist was ook die afspraak prima door te komen.

Dan de vrolijke activiteit. Wat was het weer heerlijk om in Onder de Vuurtoren P te kunnen horen zingen en gitaarspelen. Het was de Saint Patrick's Day Party met de allerlekkerste Irish stew ever. Met T en G kwamen we aan een tafeltje met twee Amsterdammers. W en J wonen tegen het Vondelpark aan en genieten nu twee weken van het eiland en van de Engelsmanduunvilla van een bevriende collega. Verrukkelijk vinden ze het, en we raken zo gezellig aan de praat dat er voor we het weten een paar uren zijn verstreken, onderwijl Amelander bitterballen met Amelander mosterd erdoorheen jassende en met Guinness en andere lekker drankjes een aantal malen te proosten op het leven. Ook schuldgevoelens om het simpele plezier tijdens een aangename middag terwijl bijna 2000 kilometer oostwaarts steden worden gebombardeerd en mensen in doodsangst verkeren komen ter tafel. We genieten van elkaars gezelschap ondanks dat.

Thuis komt de klap van het bericht over Piet. 'Onze' Piet Paulusma, die zo vaak op Ameland is geweest om vanaf het eiland zijn weerpraatje te houden. Het ontnuchtert meteen. Jaren geleden had ik de eer hem te mogen interviewen. Zijn leeftijd kwam ter sprake en we ontdekten dat we alletwee in 1956 geboren zijn. Een goed jaar, concludeerden we al lachend. Piet werd jaren geleden naar Ameland gehaald door de toenmalige VVV directeur. Die was niet te spreken over de weermannen en -vrouwen op de landelijke televisie, die steevast hun praatje afsloten met: "En op de Wadden enkele graden lager." Alsof het op de eilanden altijd min weer is. En wij weten dat het tegendeel waar is. De VVV directeur nodigde Piet uit het weerpraatje eens vanaf Ameland te presenteren en zo kwam Piet Paulusma diverse keren naar het eiland. Hij was op het Rôggefeest en tijdens de Amelander Kunstmaand, hij stond op recreatiepark Boomhiemke, voor de vuurtoren, op de kerstmarkt van 't Ienster, op het strand van Nes, in de Lange Duinen Noord, op het Wad, op MadNes en hij zat op een terras en praatte over het weer vanaf camping Duinoord. Hij zocht leuke locaties in de open lucht en wist dat het publiek vanzelf zou komen. PP heeft met zijn weerpraatjes veel voor de Waddeneilanden gedaan, de Harlinger kwam er zelf ook graag. We gaan zijn karakteristieke stemgeluid missen, zijn leuke kop, zijn passende uitdossing en natuurlijk zijn "Oant Moarn!" 

Jeanet de Jong