Ik laat de man zien wat ik lees en vertel hem erbij dat ik het een prachtig boek vind. Geen thriller, geen tranentrekker of zwijmelarij, maar een boek over zwemmen. Een goed boek verdient altijd reclame, dus laat ik hem de voorkant zien en vertel ik hem waar het over gaat. Dat laatste hoofdstuk komt straks aan boord wel aan de beurt, denk ik bij mezelf. De witte sik houdt ook van zwemmen en hij vertelt dat hij eens bij het zuidelijkste puntje van Zuid-Afrika het water in is gedoken. “Zo’n kans moet je natuurlijk pakken,” zeg ik, refererend aan de titel van het boek. We keuvelen nog wat over het heerlijke weer en ik merk dat hij contact heeft met een groepje van vier op de belendende blauwe bank. Het is mijn beurt om vragen te stellen en ja, hij is met zijn familie op stap: vrouw, kinderen en kleinkinderen. Gezellig een paar dagen Ameland.
Het is niet de bedoeling dat de kleinkinderen, leeftijd puber, de hele dag met hun telefoon bezig zijn, merk ik aan de reactie van zoon. “Ja maar”, zegt kleindochter, “weet je wel dat ik net anderhalf uur heb zitten slapen! Toen zat ik dus mooi anderhalf uur niet op mijn telefoon.” Opa witte sik naast me moet er onbedaarlijk om lachen. “Pubers,” zegt hij, in de veronderstelling dat het daarmee allemaal wel gezegd is.
Dat komt wel goed, met dat gezellige weekend. Ze stappen voor mij in de bus naar Ballum-Hollum en als ik op de Herenweg uitstap, blijven zij zitten. Ze hebben geen idee waar ze naartoe moeten, maar de chauffeur geeft wel een seintje, heeft hij beloofd. “Fijne dagen nog!” werp ik ze bij het uitstappen toe. Opa witte sik gaat ‘Water pakken’ lezen, heeft hij beloofd.
Jeanet de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten