 |
| Duinafslag |
Het verhaal van ‘Duinafslag’ speelt grotendeels op Ameland. Esmee krijgt een maand Ameland cadeau van haar moeder die kortgeleden is overleden. Het is leuk om naar Ameland te gaan, maar ook confronterend, omdat ze er nooit meer met haar moeder naartoe zal kunnen gaan. Op de veerboot ontmoet ze Finn, een jonge eilander. Ze maakt ook kennis met zijn vriend Daan, die op het eiland een hotel heeft, en de drie raken bevriend. Tussen Esmee en Finn groeit meer dan vriendschap, al gaat dat niet zonder slag of stoot. Finn is een jongeman die zich na een traumatische gebeurtenis heeft afgesloten. Het verhaal gaat over de ontwikkeling van de relatie tussen Esmee en Finn, die hoge pieken en diepe dalen kent.
Het boek leest vlot en door de indeling in niet al te lange hoofdstukken kun je tussen de bedrijven door snel nog even een hoofdstuk doen. Het begin van het boek viel mij wat koud op m’n dak en de uitdrukking ‘herinneringen maken’ deed me gruwen. Wie doorzet naar het hoofdstuk dat begint met de reis van Esmee naar Ameland en de kennismaking met Finn komt terecht in een mooi verhaal dat het boek de moeite waard maakt. De vrijpartijen tussen de twee zijn erg fraai uit de pen gekomen.
Een paar kritische kanttekeningen heb ik wel bij ‘Duinafslag’. Welke jongeman zegt bij een eerste kennismaking met een jonge vrouw ‘Hoi, ik ben Daan. Met wie heb ik het genoegen?’ Deze binnenkomer komt vaker in het boek voor en hij doet gekunsteld aan. Lelijk vind ik het wederkerig gebruik van het werkwoord bedenken. ‘Ik bedenk me’ staat vaker in het boek dan mij lief is. Volgens de taalregels is het goed, maar het wordt in dit verhaal net te vaak gebruikt. Meermalen had een niet wederkerige versie mooier uitgepakt en hadden variaties in taalgebruik het boek lezenswaardiger gemaakt. Wat variatie op het woord 'hoewel' had mij ook deugd gedaan. Het 'hoewel' misstaat veelal, vooral aan het begin van een zin. Tot slot staan er een paar schrijffouten in: dubbele woorden, een d die een t had moeten zijn, een die in plaats van een dat en een niet kloppende uitdrukking, zoals ‘op een haar en een snaar na’. Die laatste is een niet zo fraaie variatie op de mooie uitdrukking ‘op haren en snaren.’
Lichte ergernis komt bij mij als Amelander opzetten als een schrijver een verhaal laat afspelen op Ameland zonder dat de feitelijkheden over dat eiland kloppen. Om te beginnen zeggen eilanders ‘op Ameland’ en niet ‘in Ameland’. Verder kan er geen auto mee op de snelboot en ga je vanaf het eiland niet ‘aan land’ maar ‘naar het vaste land’. Een eilander zal ook nooit zeggen dat hij ‘in het dorpje Hollum’ woont. Een eilander heeft zoveel respect voor zijn woonplaats dat hij het altijd als ‘dorp’ zal kwalificeren. Als schrijver moet je wel je onderzoek doen en eens in de kroeg gaan zitten en met de eilanders praten. Daar had het boek bij gewonnen. Wie in tien minuten van de boot naar Boomhiemke rijdt, om nog een voorbeeld te noemen, heeft zeker de maximum snelheid overtreden en het vakantiehuis dat via Boomhiemke gehuurd wordt heeft echt geen uitzicht op zee. Er bestaat wel een huisje met uitzicht op zee, Huisje Duin, maar dat wordt door Sier aan Zee verhuurd. Dat zijn, wat mij betreft, onvergeeflijke missertjes. Van een schrijver die een verhaal op Ameland laat afspelen mag je op z’n minst verwachten dat het decor klopt en Ameland echt Ameland is en niet een fantasie eiland.
Het is fijn om te merken dat Ameland een inspiratiebron is voor schrijvers en het is jammer om te zien dat lang niet al die schrijvers het eiland recht doen. Politiethriller Getuige is een voorbeeld hoe dat verkeerd uitpakt. Zo erg is het met 'Duinafslag' niet, maar dat het eilandser had gekund, staat als een strandpaal boven water.
Op Vraag & Aanbod Ameland staat een tweedehands exemplaar te koop.
Duinafslag- Ryanne Veldkamp
- Uitgeverij Hartklopper
- ISBN 9789083081687
- September 2022
- € 18,95
.jpg)
