Romcoms. Hoe frivool wil je het hebben! In de weken voorafgaand aan Kerstmis is het een komen en gaan van Kerstfilms, twee op een avond is geen uitzondering, en nu, aan de vooravond van Valentijnsdag, word je doodgegooid met Valentijnsfilms. Dochter C en ik hebben er schik om. Niet zozeer om het verhaal, flinterdun, maar om hoe ze in elkaar steken. Zo’n romantic comedy is alleen te verdragen als je in gezelschap kijkt. Dan kun je nog eens commentaar leveren, lachen om de filmische fouten en gieren om het repeterende plot. Alleen kijken is echt niet te doen.
De verhalen gaan over een journalist of schrijver die met Kerstmis teruggaat naar haar of zijn geboortedorp. Dat was ontvlucht om te gaan leven en genieten in de grote stad. Daar werd ook wel genoten, maar het stadse leven bleek gejaagd en bodemloos. Die bodem wordt hervonden in het dorp van de jeugd, waar steevast een wedstrijd van het een of ander wordt georganiseerd. Voor de kerst is dat een kerstkoekiebakwedstrijd, voor Valentijn zijn het kookwedstrijden. Je hebt een hem en een haar en aan het einde van de film is de wedstrijd gewonnen en hebben ze elkaar gevonden. Ze slijten hun leven in het dorp dat toch niet zo saai was als ze dachten. The End.
In elke romcom die we afgelopen weken hebben gezien, zitten scenes die niet kloppen. Objecten verdwijnen en verschijnen zomaar. In het ene shot staat een groot pak met strik op tafel, in het volgende is dat zomaar verdwenen om in het daarop volgende shot er weer te staan. De hij en zij halen een bekertje koffie bij een stalletje, wandelen een heel eind al keuvelend door het dorp, maar zetten het bekertje niet aan de lippen. "Koffie wordt koud!" roep ik dan naar het televisiescherm. Tafels worden gedekt, maaltijden opgeschept, het eten nog net aangeroerd maar nooit gegeten. In romcoms vinden ze eten en drinken teveel moeite. Tot die ene keer, in een Valentijnsfilm. Ik liep wat heen en weer en miste een stukje van het verhaal. Doorgaans geen enkel probleem, het verloop is toch wel duidelijk.
“Mam, je gelooft het niet, maar ze hebben van de taart gegeten!” roept C, terwijl ik net de kamer uit ben. “Dat is een stijlbreuk!” roep ik geschokt terug. En zo is het kijkplezier van zo’n stomme romcom bedorven. Als de prop masters en set dressers op gaan letten, is er geen donder meer aan.
Jeanet de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten